Anton
Na voor de tweede keer met psychische klachten een studie te moeten afbreken, ben ik naar Friesland verhuisd om bij een andere school alsnog verpleegkunde te studeren. Omdat wel duidelijk was dat ik psychische kwetsbaarheden heb, heb ik ook in deze nieuwe provincie gelijk hulp gezocht. In plaats van blindelings een behandeling op basis van een eerder gestelde diagnose op me los te laten, werd er naar mijn eigenlijke hulpvragen gevraagd en ging de uiteindelijke behandeling over zaken waar ik praktisch iets aan had: angstproblemen, overvraging en daaruit voortkomende depressiviteit.
‘Echt luisteren’
Wat ik belangrijk vind is dat hulpverleners luisteren, écht luisteren. Het is namelijk al best moeilijk om de drempel over te stappen en bij de GGZ Friesland naar binnen te gaan. Als je dan probeert je problemen uit te leggen, maar vanuit diegene tegenover je geen opening voelt, gebeurt het snel dat je 'de zorg' over je heen laat komen, in plaats van daar zelf regie in te voeren. Hulpverleners willen graag helpen, maar een valkuil daarbij is dat ze voordat je in hun kamer binnenstapt al een heel behandelplan in gedachten hebben. Als je al bedacht hebt waar je naartoe wilt met een cliënt, kun je niet meer goed luisteren.
‘Niet iets om voor te schamen’
Het is belangrijk om hulp te vragen als je merkt dat je iets misschien niet alleen kunt. Alle mensen steunen op elkaar, dat is hoe een samenleving werkt. Het is daarom ook niet iets om je voor te schamen en om van die steun gebruik te maken. Maar wacht niet met vragen en vooral: vraag opnieuw als je merkt dat je hulp krijgt die niet helemaal goed bij je past.