Henk

In december 2010 heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Ik ben in het ziekenhuis beoordeeld en er werd besloten dat ik een tijd bij vrienden zou verblijven op voorwaarde dat ik in gesprek zou gaan met een psycholoog. Degene die mij beoordeeld heeft, heeft mij doorverwezen naar GGZ Friesland. 

Ik heb meerdere behandelingen gehad. In eerste instantie een structurerende (groeps)dagbehandeling en daar werd geconstateerd dat er sprake zou kunnen zijn van onderliggende persoonlijkheidsproblematiek.  

Op basis hiervan ben ik doorverwezen naar het centrum specialistische behandeling (csb) en daar is een psychologisch onderzoek gedaan waar borderline persoonlijkheidsproblematiek uit kwam. Ik heb bij het csb de vierdaagse MBT-behandeling gevolgd. Op een later moment heb ik nog ondersteuning gehad van het FACT-team. Dit was voornamelijk gericht op rehabilitatie en mijn kwetsbaarheid een plek geven in het dagelijks leven. 

‘Ik mocht mezelf zijn’

De verschillende behandelingen heb ik als herstelondersteunend ervaren. Ik mocht mezelf zijn in de behandelingen, ook wanneer ik - door de invloed van kwetsbaarheid - onhandige dingen deed. Er werd elke keer met mij gesproken over wat ik wilde voor de lange termijn. Hulpverleners gaven hier adviezen over maar verplichtten mij niet. Ik werd keer op keer bewust gemaakt van de keuzes die ik heb en wat voor gevolgen dat heeft voor de korte en lange termijn. Dit heeft erin geresulteerd dat ik steeds meer na kon gaan denken over een betekenisvol leven en hoe dit vorm te geven. 

 
‘Gezien en gehoord’

De hulpverleners durfden een persoonlijke band aan te gaan, maar daarin bewaakten ze wel dat zij de hulpverlener waren en ik de cliënt. Ook wanneer zij meer gebruik maakten van de persoonlijke band die er was, werd er elke keer bewaakt dat dit binnen de professionele context passend bleef. Dit maakte dat ik mij gezien en gehoord voelde door hulpverleners en mezelf kon ontwikkelen en ontdekken. Wie wil ik zijn en hoe wil ik overkomen op anderen? En wat vind ik belangrijk voor de toekomst, zonder hulpverleners?

 
‘Bereid zijn’

Herstel begint bij jezelf. Je moet bereid zijn om de pijn die er al is te ervaren en daar hulp bij te vragen om het te kunnen verwerken, maar vooral ook om er anders mee om te gaan in je dagelijkse leven. Dit begint bij jezelf. Als je als cliënt niet wil, kan een hulpverlener niks voor je betekenen.