Jaqueline

Maandag 31 oktober 2005 (toen was ik 19 jaar) startte ik ogenschijnlijk gemotiveerd aan dagbehandeling eetstoornis bij GGZ Friesland. Jaren eerder worstelde ik al met hoe ik eruitzag, wat anderen van mij vonden. Ik werd gepest, zowel in woord als in daad. Ik begon minder te eten, te sporten via mijn opleiding en kwam erachter dat ik kon afvallen. Dit leverde complimenten op en ik voelde me er goed bij. Afvallen, daar was ik goed in! 
 

Toch werd ik goed in de gaten gehouden door vooral mijn moeder in die periode (tot mijn grote ongenoegen). Ze zorgde ervoor dat ik bleef eten op de momenten dat ze daar controle over had, totdat ze een zwaar ongeluk kreeg. Dit was het moment dat alle zorg naar haar ging en ik ‘eindelijk’ kon stoppen met eten.  

Niemand maakte zich druk om mij waardoor mijn eetstoornis de vrije hand kreeg. De eetstoornis leefde niet alleen meer in mij, maar werd ook aan de buitenkant zichtbaar. Zonder dat ik het wist waren er zorgen over mij, maar mij op de man af vragen gebeurde vrijwel niet.  

'Liegen en bedriegen'

Terugkijkend weet ik zeker dat vragen geen enkele zin had gehad. Ik loog en bedroog iedereen om me heen en was ervan overtuigd dat niemand wist van mij en mijn geheim, mijn trots. Toch viel ik door de mand, waardoor heel veel mensen zich met mij gingen bemoeien. Ik moest gaan eten, velen vroegen hoe zwaar ik was. Keken me na, en als ik dan at? Keken ze mij het eten bijna uit de mond. Laat staan als ik na het eten naar het toilet ging. Niemand benoemde het, maar je kon op de voorhoofden zien dat ze wisten wat ik daar deed.  

Dit alles maakte de strijd met eten, groeien, mijn zelfbeeld en de eetstoornis heel zwaar. Want hoe goed eenieder het ook bedoelde? Wat ik deed was veilig en ik zag de ernst ervan absoluut niet in. Totdat ik op een dag op de weegschaal stond en voor het eerst besefte dat het gewicht wat de weegschaal aangaf, veel en veel te laag was. Kijkend in de spiegel zag ik een heel ander beeld. Mijn conclusie was: ‘hier moeten nieuwe batterijen in'. Maar ook met nieuwe batterijen zag ik hetzelfde getal. Vervolgactie was dus een nieuwe weegschaal kopen. Ook deze bleek hetzelfde getal aan te geven.  

‘Mijn lichaam wilde niet meer’

Ik merkte dat mijn lichaam niet meer wilde. Ik was koud, had geen energie en viel te pas en te onpas in slaap. Autorijden deed ik wel, maar vaak kwam ik aan op de bestemming zonder te weten hoe de rit was geweest. Alles ging in de vertraging, en eigenlijk was dat best heel eng.  

Op een dag was ik het zat. Klaar met alle bemoeienissen en misschien zelfs wel een beetje klaar met hoe ik mij voelde. Ik heb de telefoon gepakt en contact opgenomen met GGZ Friesland met de vraag of ze mij konden helpen. Trots belde ik iedereen om te vertellen dat alles goed kwam. De intake volgde en ik mocht starten. In de tussentijd was ik wat begonnen met eten, met hulp van een vriendin en mijn vriend. Ik was overtuigd dat dit wellicht genoeg was zodat ik niet eens meer hoefde te starten. Dit bleek een illusie.  

Eenmaal in dagbehandeling kwam mijn ware motivatie naar boven. Geen… Ik deed het om van het gezeur af te zijn, maar eigenlijk wilde ik door met de eetstoornis. Keer op keer liet ik niet zien wat hoorde in dit programma. En tot drie keer toe moest ik met een time-out. Mijn derde time-out was ook tevens mijn laatste en ik kreeg de opdracht om na te denken over wat ik wilde. De twee keren daarvoor had ik vooral uitgezeten en een beetje gepield met eten. Ik deed het voor de omgeving. Zelf vond ik het vooral een hoop gezeik.  

De derde time-out kreeg ik wat ik blijkbaar nodig had. Een hele harde les. Een les die zoveel angst in mij opriep dat ik in één keer besloot dat ik wilde voelen. Ik wil leven, ik wil lachen, ik wil genieten, ik wil sterk zijn. Die nacht ben ik naar beneden gegaan en heb een brief aan mijn ouders geschreven met hierin mijn echte motivatie en mijn excuses voor mijn leugens en gedrag. Die nacht ben ik wakker gebleven want dit gevoel wilde ik niet kwijt. Die ochtend heb ik de telefoon gepakt, GGZ Friesland gebeld en gevraagd of ik alsjeblieft terug mocht komen. Ik kreeg nog een kans en eindelijk daar begon mijn herstel.  

‘Echte motivatie’

Mijn herstel begon met echte motivatie vanuit een hele harde les. Ik volgde alle therapieën die geboden werden. Ik at netjes mee en vertrouwde voor het eerst op de behandelaren, begeleiding en most of all; op mijn groepsgenoten. Wij begrepen elkaar, we prikten haarfijn door elkaars praatjes en trucjes heen. Spraken elkaar aan en steunden elkaar. Doordat onze groep gemengd was met beginners en mensen die hun therapie bijna hadden afgerond, ontstond er hoop bij mij. Wat bleek: de dames die vertrokken waren blij, hadden energie en zagen er helemaal niet zo uit als dat ik dacht dat je de deur uit zou gaan.  

Toch zag ik mezelf heel anders en de angst om weg te moeten als ‘monster’ bleef bestaan. Zo voelde ik mij namelijk toen al, en ik was er nog lang niet. Er werd aandacht besteed aan mijn zelfbeeld. Eerst in creatieve therapie, vervolgens bij PMT en uiteindelijk stond ik voor de spiegel in bikini en kon ik observeren wat ik zag, zonder hier direct een oordeel aan te hangen.  

‘Handboek voor de rest van mijn leven’

Ik had geleerd anders naar mijn lichaam te kijken. Verhoudingen te zien en te kijken naar waar ik wel tevreden over was. Dit stuk is voor mij een heel belangrijk onderdeel geweest. Zowel voor toen als nu nog steeds. Deze lessen zijn mijn handboek geworden voor de rest van mijn leven, die ik nadien heb mogen en kunnen uitbreiden met nog veel meer inzichten.  

Dit bleek later van zeer groots belang toen ik op 26-jarige leeftijd weer een periode inging waarin het niet goed met me ging. Eigenlijk pas na deze periode besefte ik wat ik had gedaan. Ik was hersteld! Hersteld van een eetstoornis/depressie en sterk genoeg om het ‘monster’ de eetstoornis aan te kunnen. 

‘Geen monster’

Ik bleek namelijk geen monster, dat was de eetstoornis. Ik had leren omgaan met die irritante afkeurende gedachtes en besefte me dat ik trots kon zijn op wat ik had bereikt. Ik kon steeds makkelijker praten over het proces, kende weinig schaamte omdat de trots groter was.  

Op een dag in 2017 zat ik gezellig bij een vriendin (verpleegkundige bij GGZ Friesland) aan tafel. Ze was geïnteresseerd over mijn proces. Waarom deed ik dingen zoals ik ze deed? Wat hielp mij en wat hielp mij juist niet? Wat had ik gemist en waar had ik wat aan gehad? Er bleek, zoals ik wel wist, best veel onduidelijkheid over herstel, herstel van eetstoornissen en het hebben van een eetstoornis en ze adviseerde mij me eens te verdiepen in het werken als ervaringsdeskundige. “Echt wat foar dy, der kinne een soad minsken ien soarg wat oan ha”. En dat bleek.  

In 2019 ben ik gestart met de opleiding ervaringsdeskundigheid in zorg en welzijn aan de Hanze Hogeschool in Groningen en sinds 2020 ben ik in dienst bij GGZ Friesland. De trots, de hoop en het perspectief wat ik destijds van mijn groepsgenoten kreeg, mag ik nu iedere dag meenemen en uitdragen. Want ik weet uit ervaring dat je die kracht beter en echter voelt van een lotgenoot, dan van iemand die zegt te weten wat je bedoelt maar dit refereert aan de theorie. Dat maakte mij namelijk als cliënt vaak heel boos en opstandig destijds.  

‘Positief terugkijken’

Ik kan positief terugkijken op het gehele proces. Dit kan omdat ik de juiste ondersteuning heb gehad. Want ondanks dat ik eerder anders dacht, mocht ik de fouten maken die ik heb gemaakt. Ik mocht vallen en ik kon veilig weer opstaan, er werd naar mij geluisterd en er was geen afkeur en onbegrip. Daar hoorde ik nooit: ‘Je wilt gewoon niet’. Al zat daar in het begin vast een kern van waarheid in.  

Het vertrouwen dat ik het kon, bleef bestaan en dat is in mijn herstel goud waard geweest.  Wel was men respectvol kritisch waardoor ik veel heb mogen leren over mezelf en waarom ik deed wat ik deed. Dit alles maakte dat ik me beter kon bewegen in de toen nog ‘boze buitenwereld’. En was er tijd om dat te oefenen.   

‘Herstel is mogelijk’

Voor eenieder is herstel mogelijk. Het is echter van belang te weten dat dit proces voor iedereen op een andere manier en in een andere tijdslijn verloopt. Herstel is niet direct 'beter’ worden. Herstel is leren omgaan met je uitdagingen, weten wat je kwetsbaarheden zijn en vanuit daar wat je krachten zijn. Herstel biedt de mogelijkheid inzichten te krijgen in jezelf. Om vervolgens terug te kijken en je te realiseren wat je hebt bereikt. Dit koste mij een aantal jaren om me dat te realiseren. En nu maak ik van mijn eigen 'shit’ de mest voor anderen mensen in herstel. Vergeet niet dat jij veel meer bent dan je kwetsbaarheid!